Geschiedenis van anorganische terrazzo
Geschiedenis van anorganische terrazzo
Terrazzo is een vloermateriaal dat is samengesteld uit stukjes marmer, glas of andere materialen in beton of epoxy. Anorganisch terrazzo, dat voornamelijk anorganische materialen gebruikt, heeft een lange en interessante geschiedenis.
De oorsprong van terrazzo is terug te voeren tot de oudheid, toen Venetiaanse arbeiders overgebleven marmerschilfers van de constructie van gebouwen gebruikten om een soort vloer te creëren die zowel duurzaam als aantrekkelijk was. Deze techniek werd door de eeuwen heen verfijnd en werd populair in de 18e en 19e eeuw als een manier om paleizen en openbare gebouwen te versieren.
In het begin van de 20e eeuw werd in de Verenigde Staten anorganisch terrazzo gebruikt als vloermateriaal voor openbare gebouwen zoals scholen, ziekenhuizen en overheidsgebouwen. Dit was gedeeltelijk te danken aan het feit dat het duurzaam, duurzaam en gemakkelijk schoon te maken was. Bovendien maakte het gebruik van anorganische materialen het bestand tegen vocht en vlekken.
In de jaren 1920 en 1930 beleefde terrazzo een enorme populariteit in de Verenigde Staten toen de Art Deco-architectuur in de mode raakte. Veel art-decogebouwen hadden terrazzovloeren met ingewikkelde patronen en ontwerpen. Terrazzo werd ook een populair vloermateriaal voor moderne huizen en gebouwen uit het midden van de eeuw.
Tegenwoordig blijft anorganisch terrazzo een populair vloermateriaal voor een verscheidenheid aan commerciële en residentiële toepassingen. Het wordt gewaardeerd om zijn duurzaamheid, veelzijdigheid en ontwerpflexibiliteit, evenals zijn vermogen om te worden aangepast aan een breed scala aan ontwerpesthetiek.
